যদি আপুনি কেতিয়াবা বিমানবন্দৰত আপোনাৰ বিমানৰ বাবে অপেক্ষা কৰিছে, আপুনি জানিব পাৰিব যে এইটো এক বেলেগ অভিজ্ঞতা। বিমানবন্দৰত আপুনি সকলো ধৰণৰ মানুহ দেখিব। কিছুমানে খাদ্য খাই আছে, কিছুমানে বজাৰ কৰি আছে, কিছুমানে তেওঁলোকৰ বিমানত উঠিবলৈ দৌৰিছে আৰু কিছুমানে তাত কেৱল শীতল হৈ বহি আছে। কিন্তু আপুনি কেতিয়াবা বিমানবন্দৰত বাস কৰাৰ কল্পনা কৰিছে নেকি?
বেইজিংৰ ৱেই জিয়ানগুৱে তেওঁৰ পত্নীৰ সৈতে কাজিয়া কৰাৰ পিছত ২০০৮ চনত তেওঁৰ ঘৰ এৰিছিল। তাৰ পিছত তেওঁ বেইজিং ৰাজধানী আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় বিমানবন্দৰত দিন-ৰাতি কটোৱাৰ সিদ্ধান্ত লৈছিল, য'ত তিনিটা টাৰ্মিনেল আছে। তেওঁ টাৰ্মিনেল ২ ত থাকে।
লোকজন নিবনুৱা আৰু বিমানবন্দৰত বাস কৰিবলৈ ভাল পায়। তেওঁ কয় যে তেওঁ ইচ্ছামতে পান কৰিব আৰু খাব পাৰে।
তেওঁ চাইনা ডেইলীক এইদৰে কৈছিল: "মই ঘৰলৈ ঘূৰি যাব নোৱাৰো কাৰণ তাত মোৰ কোনো স্বাধীনতা নাই।" মোৰ পৰিয়ালে মোক কৈছিল যদি মই থাকিব বিচাৰো, মই ধূমপান আৰু সুৰাপান ত্যাগ কৰিব লাগিব। যদি মই সেইটো কৰিব নোৱাৰো, মই তেওঁলোকক মোৰ সকলো মাহিলী চৰকাৰী ভাট্টা ১,০০০ ইউয়ান (এইউ$২০০) দিব লাগিব। কিন্তু তেতিয়া মই মোৰ চিগাৰেট আৰু সুৰা কেনেকৈ কিনিম?"
লোকজনে ঘৰৰ পৰা অনা বৈদ্যুতিক কুকাৰ ব্যৱহাৰ কৰি এটা পাকঘৰ স্থাপন কৰিছে। আন সময়ত, তেওঁ ভাল পোৱা খাদ্য কিনিবলৈ বিমানবন্দৰৰ চাৰিওফালে ঘূৰে।
লোকজনে কৈছিল যে তেওঁক কামৰ পৰা অব্যাহতি দিয়া হৈছিল আৰু প্ৰতি মাহে চৰকাৰী ৰাজসাহায্য লাভ কৰিছিল, যাৰ পৰিমাণ আছিল প্ৰায় ১,০০০ ইউয়ান (£১১২)।
ৱেই তেনে একমাত্ৰ ব্যক্তি নহয়। ইৰাণৰ মেহৰান কৰিমি নাছেৰী নামৰ এজন শৰণাৰ্থী ২০০৬ চনলৈকে পেৰিছ চাৰ্লছ ডি গলৰ টাৰ্মিনেলত ১৮ বছৰ ধৰি বাস কৰিছিল যেতিয়া তেওঁ চিকিৎসালয়ত ভৰ্তি হৈছিল। তেওঁ তাত থাকিবলৈ বাধ্য হৈছিল কিয়নো ব্ৰিটিছ কৰ্তৃপক্ষই তেওঁক ব্ৰিটেইনলৈ যাবলৈ অনুমতি দিয়া নাছিল আৰু ফৰাচী কৰ্তৃপক্ষইও তেতিয়া তেওঁৰ প্ৰৱেশ অস্বীকাৰ কৰিছিল।