বিগত বছৰবোৰত, মহিলাসকলে কেৱল সমাজৰ অন্যায় নিয়ম আৰু বন্দীত্বৰ বিৰুদ্ধেই নহয়, আইনৰ বিৰুদ্ধেও যুঁজ দি আহিছে। যদিও আমি এতিয়াও বহুদূৰ আগবাঢ়িব লাগিব, আদালতত প্ৰায়ে পৰ্যৱেক্ষণ আৰু ৰায় দিয়া হয় যিয়ে আমাক প্ৰশ্ন কৰে যে আমি সঁচাকৈয়ে আগবাঢ়ি আছোঁ নে কেৱল পুৰণি ৰেজিমেণ্টবোৰ পুনৰুজ্জীৱিত কৰিছোঁ।
মাদ্ৰাজ উচ্চ ন্যায়ালয়ে বৃহস্পতিবাৰে মন্তব্য কৰিছিল যে যদি এগৰাকী বিচ্ছিন্ন পত্নীয়ে মঙ্গলসূত্ৰ আঁতৰ কৰে, ই স্বামীক "সৰ্বোচ্চ আদেশৰ মানসিক নিষ্ঠুৰতা"ৰ অধীন তৈয়াৰ কৰাৰ সমান হ'ব। আদালতে এইটো লক্ষ্য কৰাৰ লগে লগে, ই শেহতীয়াকৈ ইৰোডৰ এখন চিকিৎসা মহাবিদ্যালয়ত অধ্যাপক হিচাপে কাম কৰা চি শিৱকুমাৰক বিবাহ বিচ্ছেদ প্ৰদান কৰে। তেওঁ মাদ্ৰাজ উচ্চ ন্যায়ালয়ত এটা আপীল কৰিছিল, যিটো ন্যায়াধীশ ভি এম ভেলুমণি আৰু এছ সৌন্থাৰৰ এটা খণ্ড বিচাৰপীঠে শুনিছিল, যিয়ে এই পৰ্যৱেক্ষণ কৰিছিল।
যেতিয়া পত্নীক সোধা-পোছা কৰা হৈছিল তেতিয়া তেঁও স্বীকাৰ কৰিছিল যে বিচ্ছেদৰ সময়ত মঙ্গলসূত্ৰ আঁতৰোৱা হৈছিল। তেঁওবৰ্ণনা কৰা স্বত্বেও যে তাই চেইনৰ থালিটো ৰাখিছিল আৰু কেৱল চেইনটো আঁতৰাই দিছিল। আঁতৰোোৱাৰ কাৰ্যটোৰ নিজা গুৰুত্ব আছিল।
'মঙ্গলসূত্ৰ' মূলতঃ ক'লা আৰু সোণৰ ৰঙৰ নেকলেস, ইয়াত সোণ বা হীৰাৰ পেণ্ডেণ্ট আছে। হিন্দু বিবাহ ধাৰণাত মঙ্গলসূত্ৰৰ গুৰুত্বৰ এক গুৰুত্বপূৰ্ণ মূল্য আছে। এইটো এগৰাকী পত্নীৰ স্বামীয়ে তেওঁলোকৰ বিয়াৰ সময়ত তেওঁৰ ডিঙিত বান্ধি ৰাখে। ই বিবাহৰ প্ৰতীক হিচাপে কাম কৰে আৰু পত্নীয়ে স্বামীৰ মৃত্যুলৈকে ইয়াক পিন্ধে।
শব্দটোক পবিত্ৰ সূতা বা ৰজ্জু বুলি ক'ব পাৰি, য'ত মংগলৰ অৰ্থ হৈছে শুভ আৰু সূত্ৰৰ অৰ্থ হৈছে সূতা বা ৰজ্জু। যদিও ই গহনা সামগ্ৰীৰ দৰে যেন লাগিব পাৰে, বস্তুটো অধিক ধুনীয়া দেখায়।
মঙ্গলসূত্ৰৰ ধাৰণাটো দক্ষিণ ভাৰতত উদ্ভৱ হৈছিল বুলি কোৱা হয়, যাক থালি, থালি বা মঙ্গলযান বুলি কোৱা হয়। নেকলেসটো হালধীয়া সূতাৰ দৰে দেখাযায় যাক হালধিৰ পেষ্ট ৰঙেৰে আৱৰণ কৰা হয় আৰু কইনাৰ ডিঙিত তিনি টা নট টাইৰে বান্ধি ৰখা হয়। বিভিন্ন ৰং, আকাৰ, আৰ্হি আৰু ডিজাইনৰ সৈতে, মঙ্গলসূত্ৰটো বেছিভাগ মহিলাই পিন্ধে আৰু ই প্ৰেম, বিশ্বাস, প্ৰতিশ্ৰুতি আৰু শক্তিশালী সম্পৰ্কৰ প্ৰতীক হিচাপেও কাম কৰে আৰু ইয়াৰ ধৰ্মীয় প্ৰভাৱ কঠোৰ হিন্দুসকলে বুজি পায় আৰু গ্ৰহণ কৰে।
পত্নীৰ অধিবক্তাই এইটো উল্লেখ কৰি যুক্তি দিছিল যে হিন্দু বিবাহ আইনৰ ধাৰা ৭ ত কোৱা হৈছে যে শৃংখলাটোৰ থালি বান্ধি দিয়াৰ প্ৰয়োজন নাই আৰু এনেদৰে এগৰাকী পত্নীয়ে ইয়াক আঁতৰ কৰাৰ কোনো গুৰুত্ব নাথাকিব।
বিচাৰপীঠৰ বিভাজনে কয়, "এগৰাকী মহিলাৰ ডিঙিৰ চাৰিওফালে থালি এটা মূল্যৱান বস্তু আছিল যি বৈবাহিক জীৱন অব্যাহত ৰখাৰ প্ৰতীক আছিল আৰু স্বামীৰ মৃত্যুৰ পিছতহে আঁতৰোৱা হৈছিল। ফলস্বৰূপে, আৱেদনকাৰী/পত্নীৰ দ্বাৰা ইয়াক অপসাৰণ কৰাটো সৰ্বোচ্চ ডিগ্ৰীমানসিক নিষ্ঠুৰতাৰ কাম বুলি গণ্য কৰিব পাৰি, কিয়নো ই উত্তৰদাতাৰ অনুভূতিক কষ্ট আৰু আঘাত কৰিব পাৰে।"
বিবৃতিবোৰে আৰু যোগ দিছে- "আমি দাবী নকৰোঁ যে থালি শৃংখলাটো আঁতৰোটো বৈবাহিক গাঁঠি ভংগ কৰাৰ বাবে পৰ্যাপ্ত, কিন্তু উত্তৰদাতাৰ (পত্নীৰ) কাৰ্যই পক্ষবোৰৰ অভিপ্ৰায় সম্পৰ্কে এক অনুমান অংকন কৰাৰ প্ৰমাণ গঠন কৰে। পৃথকীকৰণৰ সময়ত উত্তৰদাতাই থালি শৃংখলাটো আঁতৰ কৰাৰ লগতে ৰেকৰ্ডত থকা অন্যান্য প্ৰমাণে আমাক এই সিদ্ধান্তলৈ লৈ যায় যে পক্ষবোৰৰ বৈবাহিক বিবাহৰ সৈতে মিলামিছা আৰু অব্যাহত ৰখাৰ কোনো অভিপ্ৰায় নাই।"
লগতে, বিচাৰপীঠে উল্লেখ কৰে যে পত্নীয়ে সহকৰ্মী আৰু জনসাধাৰণৰ সন্মুখত আৰু আনকি আৰক্ষীৰ সন্মুখত তেওঁৰ মহিলা সহকৰ্মীসকলৰ সৈতে লৰা বিৰুদ্ধে বিবাহ বহিৰ্ভূত সম্পৰ্কৰ অভিযোগ উত্থাপন কৰিছিল।
